هماهنگی بين دست و پا در يک مبارزه يکی از اصولی است که هنرجويان رزمی بايد کاملاً آن را تمرين و رعايت کنند . صرفه نظر از ضربه خوردن با پا در مبارزه ، پا کاربردهای ديگری نيز دارد که بسيار مهم تر از ضربه زدن مخصوصاً ضربات بالا می باشد ، در ضمن هدايت کل بدن و مانور با پاها انجام می گيرد .
ايستادگی و استحکام بر روی زمين ، جلوگيری از حمله حريف بوسيله پا ، حرکات اغفال با پا ، فرار از ضربه و مهمتر استفاده از دست و سر بوسيله مانور و ايستادگی پا صورت می گيرد . بنابراين ضربه زدن با پا در هنر های رزمی يکی از طرق استفاده از پا می باشد که متاسفانه اکثر رزمی کاران فقط به فکر ضربه زدن و استفاده از قدرت پا در ضربه به حريف می باشند و کمتر بر روی ديگر خواص پا در مبارزات تاکيد می کنند . البته يک هنرجوی ماهر رزمی بايد توانايی استفاده از کليه نقاط بدن را داشته باشد مانند کمر ، شانه ها ، گردن و حتی باسن ؛ چرا که درخيلی از تکنيک های درگيری نزديک نقاطی که ذکر کردم کاملاً کارايی داشته و يک انشان در بدن خود دارای مفاصلی است که هر کدام يک دامنه تحرک دارند و اگر بنا به عللی يکی از مفاصل از طريق حريف قفل شود تنها با استفاده از ديگر مفاصل بدن که قفل نگرديده می توان از قفل حريف در آمد ، بنابراين کليه اعضای بدن يک رزمی کار بايد آمادگی برای مبارزه داشته باشند . حتی استفاده از چشم ها و گوشها و قوه لامسه امریست ضروری و برای افزايش توان اعضای بدن و احساس ها تمرينات خاصی وجود دارد که يک رزمی کار نبايد از آن غافل باشد .
دست و پا جزيی از سلاح های بدن هستند که اگر با هماهنگی ديگر اعضای بدن استفاده گردد ، مطمئناً بر حريف خود برتری پيدا خواهيم کرد .
مبارزات کليشه ای و از پيش تعيين شده نمی تواند در مهارت هنرجو خيلی زياد موثر باشد . اگر چنين بود قهرمانان کاتا و يا فرمهای تيم های ملی جهان بهترين مبارزان بودند و يا قهرمانان مسابقات رزمی جهان بهترين مبارزان خيابانی بودند . وقتی از مبارزات خيابانی صحبت می کنيم منظور دعوا و جدل نيست بلکه نفس مبارزه خيابانی است که يک الگو برای مبارزه واقعی است . در درگيری خيابانی از هر وسيله ای و از هر ضربه ای بدون محدوديت استفاده می گردد و مسئله مرگ و زندگی در ميان است ، بنابر اين ميبينيم که الگوی واقعی يک مبارزه درگيری خيابانی است ، ضمن اينکه رزمی کاران ما بايد با تمرينات خاصی احساس ترس و استرس را از بين ببرند.
نظرات شما عزیزان: